شما نمی توانید ویروس کرونا را کنترل کنید

اما می توانید نحوه پاسخ دادن به آن را کنترل کنید.

کوید- ۱۹ ثبات هیجانی و روانی بسیاری از ما را تخریب کرده است. برخی درماندگی و خارج از کنترلی را احساس می کنند، در حالیکه برخی دیگر ممکن است با اضطراب، یا خشم پاسخ دهند. شما تنها نیستید اگر با این احساسات دست وپنجه نرم می کنید؛ این تهدید نامرئی، که ما را از زندگی محروم می کند همانطور که می دانیم هزینه بر است.

پاسخی به احساس خارج از کنترل بودن، از طریق گذشته رنگ می گیرد

با وجود آنکه هستی بطور طبیعی دگرگون می شود، نمی توان انکار کرد که چقدر خارج از کنترل است. این واقعیت موجب می شود برخی افراد بخواهند فرار کنند، برخی ممکن است همراه با درماندگی، انکار، یا بکار بردن شوخ طبعی برای مقابله، بی حرکت شوند. هر کسی به این موقعیت به شیوه یِ منشی خودش واکنش نشان می دهد. روانکاوان تصدیق می کنند که خاطرات (آگاهانه یا فراموش شده) می تواند پریشانی اخیر ما را رنگ دهند، بزرگ کنند، و دشوار سازد جدا ساختن واکنشهای امروز ما را از روشهایی که در گذشته  بحران ها را مدیریت می کردیم.

لوسیل مادر مراقب و بامحبتِ سه بچه در سن مدرسه است. بعد از چندین هفته قرنطینه با آنها و همسرش، او یک رویا دید:

مهاجمان سعی می کردند تا وارد خانه بشوند و قصد داشتند تا بچه هایش را بدزدند. مهم نبود چند تا قفل به در و پنجره ها زده بود، او نمی توانست خلافکاران را بیرون نگه دارد. این وحشتناک بود و اشک می ریخت وقتی که بازگو می کرد.

لوسیل پی برد که رویا درباره ویروس بود. اما همچنین بیاد آورد چقدر احساس درماندگی کرده بود وقتی به عنوان یک کودک والدینش جدا شدند. زندگی ناگهان با رفتن پدرش تغییر کرده بود. به عنوان تنها فرزند، او فردی گردید که مادرش وابسته به او شد –نقشی که او را درهم شکست.

قرنطینه ویروس کرونا آن احساسات را زنده کرد و خاطرات درباره اشتیاق او که مادرش بیرون برود، دربرداشت. او می خواسته از غم و شکایت مداوم خلاص شود. حالا بچه هایش ناراحت و بدخلق بودند، زندگی قدیمی و دوستانشان را آرزو می کردند، و به او برای جبران همه دلتنگی هایشان وابسته بودند.

اگرچه او آنها را خیلی دوست دارد، وقتی که تصدیق کرد چقدر پذیرش مسئولیتِ سرگرم نگه داشتن و  سعی برای روحیه دادن به آنها سخت است، تسکین یافت. او مجبور بود اقرار کند روزهای زیادی بود که آرزو می کرد بتواند از در بیرون برود و اجازه دهد بچه ها مشغله فردی دیگر، شوند. او احساس بهتری کرد وقتی که احساساتش را پذیرفت.

کنترل کردن دیگران به عنوان واکنشی به احساس خارج از کنترل

   همانطور که در بالا ذکر شد، انواعِ روشها برای پاسخدهی به احساس درماندگی و خارج از کنترلی وجود دارد. به جای مضطرب شدن، بعضیها عصیانگر می شوند. برخی دیگر ممکن است وقتی که آنها کنترل زندگی و توانائی شان برای برنامه ریزی از دست داده اند عصبانی و تحریک پذیر گردند. برای مقابله با این از دست دادن، آنها در عوض، سعی می کنند اطرافیان را کنترل کنند. روانکاوان این پدیده را جابجایی می نامند.

آقای کیو، یک پدریست که در خانه می نویسد، همیشه زمان زیادی را با پسر ۱۰ ساله اش می گذراند. وقتی دفتر همسرش بسته شد و آنها قرنطینه را شروع کردند، او خرید مواد غذایی را انجام داد و کارهای خانه را برعهده گرفت، که به همسرش اجازه دهد از راه دور کار کند. بعد از سه ماه همسر آقای کیو (کسی که به محیط دفتر شلوغ عادت داشت) اعلام کرد دیگر نمی تواند این انزوا را تحمل کند و خواست در یک استراحتگاه خانوادگی در ماه اوت زمانی را سپری کند.

آقای کیو مخالفت کرد، گفت با وجود  اقدامات ایمنی در آن مکان، فاصله اجتماعی غیرممکن خواهد بود. همسرش پاسخ داد که حقی برای تصمیم گیری ندارد، و او در حال رزرو کردن است. در این بن بست، نیاز مقاومت ناپذیر به کنترلِ دیگری بوسیله احساس اینکه زندگی شان خارج از کنترل است، شدت یافته بود.

آقای کیو از کشمکش قدرت پشیمان شد. بعد از صحبت کردن در جلسه درباره آن، او فهمید مفیدتر بوده است که ناکامی های همسرش را تصدیق کند و ترس هایش را توضیح داد؛ هیچ کاری نمی توانست برای ایمنی پسرش انجام دهد و کاملا محافظت کند. پدر خودش هرگز او را در اولویت قرار نداده بود یا از او در برابر آسیب محافظت نکرده بود، او به پدر بهتر بودنِ خود افتخار می کرد.

همه این عوامل رابطه زوج و توانایی تصمیم گیری با همدیگر را تیره و تار ساخت. پس از آرام شدن، آنها توانستند درباره این موضوعات و واقعیتِ خطرها صحبت کنند. در نهایت آنها به ادامه قرنطینه موافقت کردند، حتی قبل از آن که استراحتگاه خانوادگی اعلام کند همه خدمات کنسل است.

راهکارهای مفید

• به خودتان یادآوری کنید که یک کودک درمانده نیستید که قبلا بودید. بیشتر تصمیمات هنوز در کنترل تان است.
• روش های معمولی که مایلید به احساس درماندگی یا ترس آور واکنش نشان دهید، شناسایی کنید.
• احساسات تان را هر آنچه هست تصدیق کنید و بپذیرید.
• بدانید که هیچ اجساس اشتباهی وجود ندارد.
• با آگاهی از اطلاعات علمی حال حاضر، خود را توانمند سازید.
• بر جنبه هایی از زندگی تان که می توانید کنترل کنید، تمرکز نمایید.
• بیرون بروید هر وقت که می توانید –پیاده روی، دوچرخه سواری، به سمت سایر انسانها حرکت کنید.
• در صورت تردید، با خانواده تان، یک درمانگر، یا دوستان همسطح خود صحبت کنید، و اگر شما (یا فرزندان تان) آرزو می کنید ای کاش می توانستید فرار کنید، نگران نشوید.
• سعی کنید یک مجله تهیه کنید، حتی اگر جملات کمی درباره ناکامی هایتان بنویسید.
• زمانی را بگذارید به آرامی بنشینید، مراقبه کنید، یا آهنگ مورد علاقه تان را بخوانید.
• روش های آرامش بخش پیدا کنید تا هر وقت که می توانید به خودتان توجه کنید.
• به موسیقی گوش کنید یا زمانی را برای خواندن چیزی لذت بخش پیدا کنید.
• در ذهن تان آن صدایِ تنبیه کننده را رها کنید. این زمانها عادی نیست، بنابراین با خودتان آسان بگیرید، برای آنکه به کودکان زمان اضافی تلویزیون بدهید یا فیلم های زیادی را تماشا کنند.

هیچکس دوست ندارد احساس کند که برای هر طرح و تصمیمی ویروس را در نظر بگیرد، اما انکار این واقعیت نابخردانه است. کل جهان در چنگ ویروس کروناست. ما نمی توانیم آن را نادیده بگیریم یا آن را، یا اعضای خانواده مان، سیاستمداران، یا هر فرد دیگری را کنترل کنیم. با وجود این، ما می توانیم کنترل کنیم که چگونه به این تهدید از طریق محافظت از خودمان به بهترین وجه، پاسخ دهیم، احساسات مان و ترسها را بپذیریم، و تشخیص دهیم چه وقت زمان گذشته، بر زمان حال، خودش را منطبق می کند.

    نویسنده: لسلی شوارتزر میلر در اوت ۲۰۲۰

     منبع: https://www.psychologytoday.com/intl/blog/psychoanalysis