چرا شریک زندگیم آنطور که می خواهم دوستم ندارد؟

صمیمیت واقعی مستلزم تسلیم شدن در برابر نحوه دوست داشتن شریک مان است.
وقتی اصرار می کنیم که شریک ما علاقه اش را آنطور که ما می خواهیم نشان دهد، شاید از داشتن یک رابطه صمیمی واقعی دوری می کنیم. ممکن است درک این موضوع برایمان سخت باشد که چگونه شریک ما عشقش را بیان می کند و چگونه در برابر عشقی که می دهد، تسلیم می شود.
زمانی که شریک ما نتواند عشق خود را آنطور که ما می خواهیم نشان دهد، احساس محرومیت می کنیم. شاید سالگرد ازدواج ما را یادش نیست یا برای ما گل نمی آورد یا غذای مورد علاقه مان را درست نمی کند یا به خاطر سالگردمان حرف های زیبایی نمی زند. آیا برای آنها انجام کارهایی که می خواهیم خیلی سخت است؟
شاید برای آنها سخت باشد، اگرچه من نمی گویم که نباید تلاش کنند. اما اگر قدردانی نکردن از چیزی که دریافت می کنیم و شکایت از چیزهایی که به دست نمی آوریم، بخش بسیار صمیمی آنها را پس می زنیم. و ما نمی خواهیم آنها را پس بزنیم! ما را دوستشان داریم. ما عاشق این هستیم که آنان عاشق ما باشند. فقط می خواهیم عشق خود را به گونه ای متفاوت نشان دهند – آن طور که ما می خواهیم. این که چگونه شخصی عشق می ورزد ممکن است اساسی ترین بیانی باشد درباره اینکه او چه کسی است. وقتی این مورد پذیرفته نشود، می تواند مانند یک پس زدن عمیق احساس گردد.
فانتزی های ما در مورد عشق
ما با فانتزی‌هایی بزرگ می‌شویم ،درباره اینکه پیدا کردن شریک زندگی‌مان چگونه خواهد بود. این ایده ها یا تخیلات در مورد عشق اغلب بر پایه تجربیات ما از عشق در خانواده و فرهنگ بنا شده است.
از دوران نوزادی، ما در تعاملات دقیقه به دقیقه با خانواده خود تحول می یابیم. اینکه چگونه توسط مراقبین مان دوست داشته می شویم، بنای احساس ما از خود در رابطه با دیگران را پی ریزی می کند – بدین معنی که چگونه احساس دوست داشته شدن می کنیم . وقتی بزرگ می شویم، ما نحوه ابراز والدینمان را به یکدیگر مشاهده می کنیم. این اولین الگوی یک عشق صمیمی و عاشقانه است. بعداً، ما با نمایندگان فرهنگی عشق اشباع می شویم: آهنگ های عاشقانه، نمایش های تلویزیونی، فیلم ها و موارد مشابه.
وقتی واقعیت رابطه ما با خیالات ما مطابقت ندارد، ممکن است ناامید شویم. ممکن است فرض کنیم که با شخص اشتباهی هستیم. یا ممکن است شک کنیم که آیا آنها اصلاً ما را دوست دارند – بالاخره اگر واقعاً ما را دوست داشتند ________________ (جای خالی را پر کنید)؟ در روابط عاشقانه همیشه عنصری از فانتزی وجود دارد. ماجرای عشقی ما را در چنبره وجودمان درگیر می کند و می رسیم به دوران نوزادی، بطوری که موضوعات بسیار غیرمنطقی را بیدار می کند.
اما اگر صمیمیت واقعی می‌خواهیم، با کسی که خیال‌پردازی‌های ما را برآورده کند یا در افکار ما با شریکی «ایده‌آل» متناسب باشد، یافت نمی‌شود. صمیمیت واقعی مستلزم شناخت یک فرد دیگر با افکار، احساسات، خواسته‌های او- و راه‌های نشان دادن عشق اوست.

پم و جیک
این سناریو را در نظر بگیرید: پم شکایت می کند که جیک علاقه اش را نشان نمی دهد. جیک ازاین اظهار نظر رنجیده می‌شود و تمام راه‌هایی را که عشقش را نشان می دهد برمی‌شمارد. او از تمام مواقعی می گوید که کارهایش را کنار گذاشته تا به کمک پم بدود، حتی وقتی می دانست که پم فقط دچار خودبیمارانگاری شده است. پم موافق است که همیشه می تواند روی او حساب کند، اما اصرار دارد که جیک تا به حال هرگز به او نگفته که چقدر فوق العاده است و تا چه اندازه او را تحسین می کند.
پم همیشه در فکر یافتن مردی بود که او را زیبا و باهوش بداند. به عنوان یک دختر جوان، او تصور می کرد که با کلمات محبت آمیز و متفکرانه ای که از پدر و مادرش می شنید، اما این بار از زبان یک مرد جذاب بشنود. خانواده اش عشق شان را با کلمات نشان می دادند.
پم خود را با مردی می‌بیند که اهل صحبت نیست – او ترجیح می‌دهد عشق خود را از طریق اعمال نشان دهد. هنگامی که از پم سؤال می شود، به راحتی موافقت می کند که جیک او را دوست دارد، اما او هنوز این غیبت سخت را حس می کند که باعث می شود از خود بپرسد که آیا جیک مرد مناسبی برای او است یا خیر.
صمیمیت و تسلیم در برابر عشق
تسلیم شدن در برابر اینکه یک شریک چگونه ما را دوست داشته باشد به این معنی است که ما برای دیدگاه او ارزش قائلیم – ما به مشروعیتِ چگونگی نیت او درباره اعمال یا گفتارش احترام می گذاریم. هر کسی می تواند برای ما گل بفرستد یا بدون اینکه ما را دوست داشته باشد از ما تعریف کند.

در عشق، نیتِ پشت عمل مهم است.
وقتی با دیدگاه شریک مان همدردی کنیم و آن را به اندازه دیدگاه خود معتبر ‌بدانیم، احساس مان را از آنچه قابل قبول است بسط می‌دهیم – ما تغییر کرده ایم. هرچه بیشتر در مورد شریک زندگی خود بیاموزیم و برای نحوه نگاه او ارزش قائل شویم، بیشتر او را می فهمیم و حس صمیمیت مان را افزایش می دهیم. تسلیم شدن در برابر عشق های شریک زندگی ما را کم نمی کند. ما دیدگاه خود را رها نمی کنیم. عشق افزایشی است – یعنی ما بوسیله گسترش فهم خود درباره معنای دوست داشته شدن، رشد را تجربه می کنیم.

منبع: https://www.psychologytoday.com

در صورت تمایل  صفحه اینستاگرام مرا با آدرس زیر دنبال کنید:

      https://www.instagram.com/zahra__dadash