چرا درمانگرم می خواهد که درباره روابط مان صحبت کنیم؟بررسی رابطه درمانی می تواند روشنگر باشد

بسیاری از افراد برای مشکلات مربوط به روابط شخصی به روان درمانی می آیند. در انواع خاص صحبت درمانی  رابطه ای شدید بین بیمار و درمانگر ایجاد می شود و این تعاملات اغلب در مرکز توجه قرار می گیرد. بررسی این رابطه درمانی به یافتن الگوهایی کمک می کند که ممکن است در روابط مهم خارج از اتاق مشاوره دردسر ایجاد کنند.

انتقال

“انتقال” اصطلاحی است که برای توصیف احساسات بیمار نسبت به درمانگر استفاده می شود و از مراقبان دوران کودکی به درمانگر “منتقل” شده است. احساسات انتقالی می تواند بسیار قدرتمند باشد و شامل عشق، نفرت، سوء ظن و اعتماد عمیق است. تحلیل انتقال جنبه مهمی از درمان روان پویشی است و می تواند تا حد زیادی در مورد الگوهای رابطه بیمار توضیح دهد.
الگوهای رابطه
از بدو تولد، کودکان تعاملاتی ایجاد می کنند که احتمال انطباق با مراقبان خاص خود را افزایش دهد. مثلاً وقتی نوزادی گرسنه است گریه می کند. اگر مادرش پاسخ ندهد، در حالی که به طور غریزی سعی می کند بفهمد چه چیزی غذا و تغذیه را به ارمغان می آورد، بلندتر گریه می کند. با گذشت زمان، کودک آنچه برای احساس امنیت و رضایت مفید است، می آموزد. چنین تجربیاتی زمینه ساز روابط آینده، از جمله با یک درمانگر است. با این حال، آنچه در دوران کودکی مؤثر بود، لزوماً در بزرگسالی کار نمی کند.
یکی از دلایلی که ممکن است یک درمانگر بپرسد که شما در مورد آنها چه احساسی دارید، این است که دو جنبه از رابطه درمانی را باز کند: چه بخشی از تجربه بین شما و درمانگر به الگوهای قدیمی خانوادگی مرتبط است که ناآگاهانه منتقل شده است، و چه بخشی به خودآگاه مربوط است، یعنی تعاملِ در لحظه با یک شخص جدید؟ هنگامی که الگوهای قدیمی با درمانگرتان اجرا می شود، می تواند فرصتی برای یادگیری در مورد خودتان باشد.
تمرکز بر رابطه با درمانگرتان
از این منظر، رابطه با درمانگر به‌عنوان آزمایشگاهی عمل می‌کند که در آن انتظارات، واکنش‌ها، آرزوها، ترس‌ها و ناامیدی‌ها به شیوه‌ای ایمن و حمایت‌کننده بررسی می‌شوند. این مهم است که احساس کنید می توانید هر چیزی را به درمانگر خود بگویید، اگرچه برای برخی افراد انجام این کار ممکن است دشوار باشد. همچنین مهم است که شما و درمانگرتان از نظر اهداف و وظایف درمانی یا روش‌های خاصی که برای دستیابی به آن اهداف با یکدیگر همکاری می‌کنید، در یک راستا باشید. اینکه چگونه این اهداف و وظایف درمانی مورد مذاکره قرار گیرند، مکان خوبی برای شروع بررسی رابطه با درمانگرتان است.
توافق بین بیمار و درمانگر در مورد اهداف و وظایف درمانی بخشی از رابطه درمانی است که به عنوان “اتحاد کاری” شناخته می شود و دوشادوش انتقالی که در بالا توضیح داده شد عمل می کند. نکته مهم این است که صرفاً دوست داشتن درمانگر کافی نیست: باید سعی کنید به او اعتماد کنید تا به شما در ایجاد تغییرات خاصی که باید انجام دهید کمک کند. آیا به درمانگری نیاز دارید که شما را به چالش بکشد تا با دیگران قاطعانه تر رفتار کنید، یا کسی که به یک شیوه حمایت کننده بطورهیجانی، به تلاش هایتان برای انتقادپذیری پاسخ دهد؟
سوءتفاهم بین شما و درمانگرتان
در درمان، مانند هر رابطه مهم دیگری، سوء تفاهم ها و ناامیدی های اجتناب ناپذیری وجود دارد که اغلب ماهیت بسیار ظریفی دارند. به این لحظات «هم نوایی اشتباه» یا «گسست های اتحاد» می گویند و فرصت های مهمی برای کشف سوءتفاهمات بین شما دو نفر است.
به عنوان مثال، ممکن است شما ریسک کرده اید تا به درمانگر خود بگویید برای رفتن به کنسرت جلسه ای را لغو می کنید و در پاسخ، درمانگر شما دلخور به نظر می رسد. شما در سکوت عقب می نشینید، نگران این هستید که اینگونه اظهار قطعی تان درست نبود. روان درمانگران آموزش دیده، کار درون رابطه درمانی صادقانه درباره واکنش هایتان نسبت به آنها کنجکاوند و در این مورد، ممکن است بپرسند که در آن سکوت چه چیزی را تجربه می کردید.
تمرکز بر مبادله درمانی می تواند بررسی عمیق تری از الگوهای رابطه ای را آغاز کند. مهم است که درمانگران نقش خود را در هر رویداد گسست تصدیق کنند (یعنی آزرده خاطر می شوند یا درک کنند که آنها از نظر بیمار دلخور شدند، مانند مثال قبلی). اغلب اولین تلاش ها برای رفع گسستِ ناخواسته باعث گسست های بیشتری می شود. بررسی این تجربه های جدید در زمینه الگوهای شکل گرفته کار سختی است و نیازمند تمرین زیادی با درمانگرتان است.
چگونه با یک درمانگر بر روی رابطه تان کار کنید
-در مورد نحوه گفت و گو درباره اهداف و وظایف درمان فکر کنید. به عنوان مثال، آیا با آنچه درمانگر به عنوان راهی برای کار با یکدیگر پیشنهاد می کند موافقید زیرا واقعاً معتقدید که به شما کمک می کند تا تغییرات مهمی در روابط خود ایجاد کنید یا اینکه تبعیت و احترام به دیگران بخشی از یک الگوی مشکل ساز شما است؟
-در مورد اهداف درمان صریح باشید. این دستیابی به توافق در مورد آنچه که شما دو نفر برای آن تلاش می کنید کمک می کند..
– روش های موثر برای رسیدن به اهداف خود که درمانگر پیشنهاد می کند، از جمله تمرکز بر رابطه خود با آنها، مورد بحث قرار دهید. درمانگر باید نشان دهد تمایل به انعطاف پذیری دارد.
-گسست های گاه به گاه را به عنوان فرصتی برای رفع سوء تفاهمات با درمانگر خود و یادگیری در مورد خودتان بپذیرید. رشد ممکن است شامل آزمودنِ نحوه مخالفت با درمانگر و پی بردن به نحوه حمایت آنها از شما باشد.
ممکن است در بحبوحه حل یک گسست و امتحان مهارت‌های جدید رابطه، متوجه شوید همان کاری را با درمانگر خود انجام می‌دهید که شما را در روابط دیگر دچار مشکل می کند. برای کار بر روی گسست ها زمان و تمرین با درمانگر خود ، بنابراین اگر متوجه شدید به الگوهای آشنا بازگشته اید، تعجب نکنید.با این حال، دلیلی برای تسلیم شدن وجود ندارد. این روش کار در درمان همیشه شامل آزمون و خطا است و هیچ کس در اولین بار آن را کاملاً درست بدست نمی آورد.

منبع:https://www.psychologytoday.com/intl/blog/psychoanalysis-unplugged