چرا درمانگرم می خواهد درباره رابطه مان صحبت کنم؟

بررسی رابطه درمانی می تواند روشن کننده باشد.

بسیاری افراد برای مشکلات درباره روابط شخصی به درمان پا می گذارند. در برخی انواع صحبت درمانی، یک رابطه قوی بین مراجع و درمانگر ایجاد می شود و اغلب این تعاملات مرکز صحنه قرار می گیرد. بررسی این رابطه درمانی به گشودن الگوهایی کمک می کند که ممکن است باعث دردسر در روابط مهم خارج از اتاق مشاوره شود.

انتقال

“انتقال” اصطلاحی است که برای توصیف احساسات مراجع نسبت به درمانگر بکار برده می شود که آن احساسات از مراقبین دوران کودکی به درمانگر منتقل شده اند. انتقال احساسات می تواند خیلی قوی باشد و می تواند شامل عشق، تنفر، بدگمانی، و اعتماد عمیق باشد. تحلیل انتفال یک جنبه ی مهمِ روان درمانی پویشی است و می تواند بسیاری از الگوهای رابطه مراجع را نشان دهد.

 الگوهای رابطه

 از بدو تولد، کودکان  تعاملاتی را ایجاد می کنند که احتمال وفق دادن با مراقبان خاص شان را افرایش دهد. برای مثال، وقتی نوزادی گرسنه است، او گریه می کند. اگر مادرش پاسخ ندهد، همانطور بطور غریزی سعی در کشف آنچه غذا و مهرورزی را می آورد، بلندتر گریه می کند. با گذشت زمان کودک یاد می گیرد، چه چیزی برای احساس امنیت و رضایتش موثر است. چنین تجاربی زمینه را برای روابط آینده فراهم می کند، من جمله رابطه با درمانگر. آنچه در کودکی کارساز بود، لزوماً، در بزرگسالی  جواب نمی دهد.

یکی از دلایلی که درمانگری ممکن است درباره چگونگی احساس نسبت به آنها بپرسد، این است که این دو جنبه از رابطه درمانی را حل کند: چه بخشی از تجربه ی بین شما و درمانگر به الگوهای خانوادگی قدیمی، برمی گردد که بطور ناخودآگاه به جلو منتقل شده است، و چه بخشی در تعاملات لحظه ای با یک شخص جدید، خودآگاه است؟ وقتی الگوهای قدیمی با درمانگر ایفای نقش می کند، می تواند فرصتی باشد تا درباره خود یاد بگیرید.

تمرکز بر رابطه با درمانگرتان

از این چشم انداز، ارتباط با درمانگر به عنوان آزمایشگاهی عمل می کند که انتظارات، واکنش ها، آرزوها، ترس ها، و ناامیدی ها به روشی ایمن و حمایتی بررسی می شود. احساس این نکته مهم است، می توانید هر چیزی به درمانگر خود بگویید، گرچه برای برخی افراد انجامش سخت است. همچنین مهم است شما و درمانگرتان از نظر اهداف و وظایف درمانی، یا روشهای خاصی که بزای دستیابی به این اهداف، کار می کنید، در یک صفحه باشید. نحوه مذاکره درباره اهداف و وظایف درمانی جای خوبی است برای آغاز بررسی رابطه با درمانگر خود است.

توافق بین مراجع و درمانگر بر اهداف و وظایف درمانی بخشی از روابط درمانی است که به عنوان “اتحاد درمانی” شناخته می شود و توام با انتقال (که در بالا توصیف شد) عمل می کند. کافی نیست که فقط درمانگرتان را دوست داشته باشید: شما باید سعی کنید به آنها اعتماد کنید تا به شما کمک کنند تغییرات خاصی که نیاز دارید، ایجاد شود.آیا شما به درمانگری نیاز دارید که شما را به چالش بکشد تا نسبت به دیگران ابراز وجود بیشتری داشته باشید، یا کسی که به جهت عاطفی به شیوه حمایتی نسبت به تلاش هایتان در برابر آسیب پذیر بودن، پاسخ دهد؟

سوءتفاهم ها بین شما و درمانگرتان

در درمان، مانند هر رابطه مهم دیگر، سوءتفاهم ها و دلسردی ها غیرقابل اجتناب است، که غالباً ماهیتی کاملاً ظریف دارند. این لحظات “عدم همکوکی” یا “گسستگی” اتحاد نامیده می شود و آنها فرصتهای مهمی برای کشف سوءتفاهم ها بین شما دو نفر هستند.

برای مثال، شاید شما ریسک کنید و بگویید یک جلسه را به منظور شرکت در کنسرتی لغو کردید، و در پاسخ به نظر برسد درمانگرتان آزرده شده بااشد. شما در سکوت عقب نشینی می کنید، نگرانید که خوب نبود تا به این شیوه خودتان را بیان کنید. روان درمانگران آموزش دیده، برای کار در رابطه درمانی نسبت به واکنش تان نسبت به آنها واقعاً کنجکاو هستند و، در این مورد ممکن است بپرسند در آن سکوت چه چیزی را تجربه می کردید.

 تمرکز بر تعامل درمانی می تواند آغاز بررسی عمیق تر الگوهای ارتباطی باشد. مهم است که درمانگران در هر حادثه گسستگی نقششان را تصدیق کنند، بدین معنا که، آزرده شوند یا فهمیدن آنکه به نظر رسیده آنها از بیمار آزارده شدند (مانند مثال قبلی). اغلب نخستین تلاشها برای حل وفصل یک گسستگی یطور غیرعمد، گسستگی های بیشتری را تحریک می کند. بررسی این تجارب جدید در متن الگوهای کاملا شکل گرفته کار سختی است و ممارست زیادی همراه با درمانگر می طلبد.

چگونه با یک درمانگر بر روی رابطه تان کار می کنید؟

– بر اینکه چگونه شما درباره اهداف و وظایف درمان مذاکره می کنید، تامل کنید. برای مثال، آیا با انچه درمانگر به عنوان روش کار بایکدیگر پیشنهاد می کند موافق هستید، به دلیل آنکه شما واقعاً به این باور دارید که به شما کمک خواهد کرد تا در روابط تان تغییرات مهمی ایجاد  کند، یا رعایت و احترام به، دیگران، بخشی از الگویی مشکل زا برای شما است؟

– درباره اهداف درمان روشن باشید. این موضوع در رسیدن به توافقی درباره آنچه دو تایِ شما در تلاشید، کمک خواهد کرد.

– درباره روش های دستیابی به اهداف تان که درمانگر پیشنهاد می کند، شامل تمرکز بر روابط تان با آنها، را به بحث بگذارید. درمانگر باید نشان دهد که می خواهد منعطف باشد.

– گسستگی های گهگاه را به عنوان فرصت هایی برای حل و فصل سوءتفاهم ها با درمانگر خود و یادگیری درباره خود، بپذیرید. رشد ممکن است شامل آزمودن اینکه مخالفت با درمانگر چگونه است و کشف اینکه چگونه آنها از شما حمایت می کنند.

– ممکن است در میان حل یک گسستگی و آزمودن مهارتهای ارتباطی جدید، متوجه شوید که همان کارهایی را با درمانگرتان انجام می دهید که در روابط دیگر شما را به دردسر انداخته است.حل و فصل گسستگی ها به زمان، و تمرین با درمانگر خود، نیاز دارد بنابر این اگر متوجه شدید به الگوهای آشنا دوباره پناه بردید، تعجب نکنید.

با وجود این هیچ دلیلی برای تسلیم شدن وجود ندارد. این شیوه ی کار در درمان همیشه مستلزم آزمون و خطا است و هیچ کس آن را کاملاً درست در نخستین بار بدست نمی آورد.

منبع: https://www.psychologytoday.com/intl/blog/psychoanalysis-unplugged