فهم و درمان بازداری های روانشناختی

بازداری به روشهای زیادی خود را نشان می دهد. احتمالاً یکی از رایج ترین علائم بالینی است که روان شناسان با آن مواجه می شوند، و یکی از تکرار شونده ترین محدودیتهاست که برخی افراد ناآگاهانه با آن زندگی می کنند و باور دارند که نسبتاً فارغ از مشکلات اند.

بازداری شامل یک عجز از بیان آزادانه یک میل یا یک تواناییِ طبیعیست؛ بازداری توانایی فرد را کم می کند و فرد نمی تواند بطور کامل خود را رشد دهد. این موضوع به طور کلی موجب یک محدودیت قابل توجه در لذت بردن از زندگی می شود.

بازداری غالباً خود را در تمایلات جنسی نشان می دهد، گاهی آن را کاملاً خنثی می کند، ترس از مواجه شدن با تعارضات، شخص را بی دفاع می کند. دور از ذهن نیست که هوش، توجه و یا حافظه بوسیله بازداری مسدود شود و می تواند مانع رشد حرفه ای و آموزشی گردد.

گاهی بازداری با غذا در ارتباط است و بطور چشمگیری ظرفیت برای تغذیه کاهش پیدا می کند؛ می تواند وقتی که فرد مجبور است در جمع صحبت کند ظاهر گردد، شخص را ساکت و گیج می کند، بازداری در میان افرادی که ورزش می کنند شناخته شده است و اینکه ناگهان خودش را ناتوان از رقابت می بیند …  این فهرست بالقوه بی پایان است.

از کجا ناشی می شود؟

منابع بازداری

منشاء بازداری نتیجه منع ناخودآگاه است، توسط بخشی از شخصیت صادر می شود که عهده دار حفظ تعادل اخلاقی (چه خوب چه بد) و عزت نفس فرد است.

این بخش، بیان یک میل یا یک ظرفیت طبیعی را ممنوع می کند، به دلیل آنکه در ناخودآگاه فرد، به چیزی که اخلاقاً بد است، مرتبط می شود، یا به زخمی شدن عزت نفس، و گاهی هر دو همزمان، تهدید می کنند.

مثال بازداری که از تعارض اخلاقی ناشی می شود

زنی که خودش را از واکنش به درگیریهای معمول روزانه ناتوان می داند؛ وقتی کسی در مترو او را هُل می دهد، وقتی از حسن نیت او در محل کار سود می برند، وقتی که افراد به فضای او حمله می کنند، از روی انفعال درمانده کننده، نمی تواند از خود دفاع کند. پرخاشگریش (یک سائق طبیعی که در همه موجودات انسانی ضروریست) بازداشته می شود، او را از استحکام، ابتکار عمل و ظرفیت واکنش، محروم می کند. اگرچه بوسیله این موضوع، ناکام شده، احساس می کند انتخابی جز عقب نشینی، سازش و دوری از تنشهای احتمالی، ندارد.

در ذهن او چه گذشته است؟ ممکن است که در یک سطح ناهشیار بیان پرخاشگری با تخیلات تخریب کننده چنان پیوند خورده است که او کمترین خصومت را نمی تواند بیان کند، بدون ترس از اینکه که نخواهد توانست به رها کردن چیزی وحشتناک کمک کند. ابراز خود، رهبری یا حتی نه گفتن، بطور ناهشیار، به عنوان پیامدهای بالقوه ی غیراخلاقی و چشمگیر تجربه می شوند که غیرقابل پذیرشند (گذشته از آنکه در واقعیت ضرری ندارند). هر چیزی که بتواند با یک ایده ی فشار، زور یا خشم پیوند بخورد، بلافاصله خطرناک  تجربه می شود، لذا بازداری رخ می دهد.

مثال بازداری که از عزت نفسِ زخمی ناشی شده است

مردی نمی تواند کمک به کنترل هر کاری که می کند، نماید: کلمات، ژستها، حتی افکاری که اجازه می دهد به ذهن بیایند، از طریق یک فیلتر محدودکننده، آنچه را که می تواند بیان کند، ، به کمترین حد صراحت تقلیل می دهد. بدون خودانگیختگی، تنها روشی که او می تواند قابل پذیرش بداند، این است که تقریباً به روشی خودکار و کلیشه ای رفتار کند. او در کشمکش با لحظات سبکی، بداهه گویی و شوخ طبعی است چون می ترسد درباره او چیزی شرم آور آشکار شود. بیشتر افراد که خود را آزاد حس می کنند برای توانایی خندیدن به خود، برای او تقریباً ناشناخته است.

چگونه می توان چنین محدودیتی را بفهمیم؟ تجربه نشان می دهد که اغلب از یک ایده آل ناهشیار و غیرمنعطف درباره خود سرچشمه می گیرد، که بر فرد بطور مستبدانه حکومت می کند، بر او فشار می آورد تا سعی کند نوعی تصویر بی نقص از خود بدست آورد. یک تصویر کمال بی روح، مانند یک مجسمه مرمری، که توقع است، هیچ ضعف، هیچ تَرَکی نداشته باشد، بدلیل آنکه آنها به عنوان ناامیدیهای گزنده و تحقیرآمیز تجربه می شوند. این موجب یک معضل دردناک برای فردیست که از آن رنج می برد: برای آنکه خودش را دوست بدارد، مجبوراست به آن تصویر کامل نزدیک شود؛ اما برای نزدیک شدن به کمال باید از انسانیت و لذت بردن از زندگی، دست بشوید.

درمان روانشناختی بازداریها

درمان روانشناختیِ بازداری عبارت از حل و فصل عمیق توقعات افراطی درونی، و ممنوعیت هاست، تا آنها نرم شوند و توسعه بیشتر امیال فردی پذیرفته شوند. درک عاطفی از چگونگی و چرایی که این بازداریها در رابطه با دیگر افراد بسط یافته اند، این امکان را می دهد تا فرد بتواند تغییراتی در نحوه احساس خود بوجود آورد. بسته به ساختار شخصیتی، بازداریهای اصیل اغلب پیش آگهی مثبت دارند.

هدف از درمان، رهایی درونیست، به گونه ای که فرد با همه پیچیدگیهایش، معمولاً خیلی بیشتر از آنچه در ابتدا تصور می شد خود را  بتواند ابراز کند و از تواناییها و آرزوهایش به طور کامل بهره مند گردد.

منبع: https://www.consultabaekeland.com