چرا افراد دارای اختلال شخصیت در راستای سلامت روانشان به داشتن رابطه ترغیب می شوند، در حالی که به افراد سالم گفته می شود از افراد دارای اختلال شخصیت دوری کنند چون آن ها بدرفتار و بی ثبات هستند؟ آیا شخصیت های دارای اختلال بایستی منزوی باشند؟
واکنش اولیه من نسبت به چنین دیدگاه لکه دار و منفی از فردِ دارای تشخیص یک اختلال شخصیت، آشفتگی و ناراحتی است.
در دنیای سلامت روان، به خوبی فهمیده می شود که از مهم ترین نشانه های سلامت (و مهم ترین کمک به سلامت روانی و زندگی بهتر) داشتن روابط سالم و معنادار با دیگران است. کناره گیری اجتماعی یک نشانه بیماری است و در چنین موردی، معاشرت یکی از مهم ترین هدف ها است.
یک اختلال شخصیت تشخیص داده شده، نشان دهنده ی بدرفتاری نیست؛ همانطور که نداشتن یک تشخیص اختلال شخصیت بیانگر عدم بدرفتاری نیست. به بیان ساده، ارتباط مستقیمی بین اختلال شخصیت های تشخیص داده شده و سوءرفتار وجود ندارد. به جز این احتمال که برخی از انواع افراد با اختلال شخصیت ممکن است بیشتر در معرض بدرفتاری باشند.
اگر فرد گرایش دارد که دائما وارد روابط توهین آمیز و زهرآگین شود، برقراری رابطه توصیه نمی شود مگر آنکه آن ها فهم کافی درباره الگوهای رفتاری شان پیدا کرده باشند تا بتوانند چنین الگوی خود- تخریبی را بشکنند.
به طور خلاصه، هر پیش فرضی که در این پرسش به طور ضمنی وجود دارد، اشتباه است.
منبع: https://www.jonathanschnapptherapy.com
همچنین برای پیگیری مطالب می توانید صفحه اینستاگرام به آدرس https://www.instagram.com/zahra__dadash دنبال کنید.
من زهرا داداش، دانش آموخته کارشناسی ارشد مشاوره و دارای پروانه تخصصی از سازمان نظام روانشناسی و مشاوره ایران هستم ... 
