اضطراب اجتماعی

اضطراب اجتماعی به عنوان ترس اجتماعی هم شناخته شده است. تعریف ساده­ ی آن ، ترس از موقعیت و تعامل های اجتماعی با افراد غیر از خانواده و دوستان نزدیک است. اضطراب اجتماعی در صورت مزمن شدن می تواند بر زندگی روزانه اثر بگذارد.

چقدر اضطراب اجتماعی شایع است؟

این اضطراب سومین موضوع سلامت روان در دنیاست. نزدیک به ۷% جمعیت دنیا از آن تأثیر می پذیرند و تقریباً ۱۳% مردم در مراحلی از زندگی آن را تجربه کرده اند. اضطراب اجتماعی قابل درمان است اما بدون درمان حل نمی شود. موقعیت هایی که ممکن است اضطراب را برانگیزد:

قرار ملاقتها، مصاحبه های شغلی، میهمانی ها، جلسات شغلی، صحبت در موقعیت های عمومی

بعضی همچنین در موقعیت های دیگر هم دچار مشکل می شوند، می تواند جلسه با یک چهره مقتدر باشد یا در کلاس با صدای بلند بخوانند. تقریبا همه ممکن است درباره اینکه دیگران در مورد آنان چه فکر می کنند نگران باشند یا اینکه آیا آنها را دوست دارند. آما گاهی این اضطراب شدید یا مزمن می شود و تعاملات اجتماعی را سخت و نا خوشایند می کند با وجود آنکه مایل به ارتباط هست.

انواع اضطراب اجتماعی

دو نوع اضطراب اجتماعی وجود دارد: تعمیم یافته یا تعمیم نایافته

تعمیم یافته به این صورت است که فرد از اکثر موقعیت های اجتماعی دوری می کند. ترس آنان از قضاوت منفی می تواند غالب تعاملات اجتماعی را دشوار سازد.

تعمیم نایافته موجب اضطراب در همه موقعیت های اجتماعی نمی شود بلکه موفعیت معینی اضطراب را راه اندازی می کند .مثل موقعیت رفتن به میهمانی یا حضور در یک قرار ملاقات.

ترس از مکانهای شلوغ به اضطراب مرتبط است، اما این ترس از مکانهای بزرگ و عمومی است و با اضطراب اجتماعی متفاوت است.

علائم اضطراب اجتماعی

اضطراب علاوه بر اینکه شامل ترس از تعامل با دیگران است، فرد  نگران قضاوتهای منفی سایرین هم هست. ممکن است این نگرانی ملایم باشد اما وقتی شدت پیدا می کند، بر کیفیت زندگی اثر می گذارد و ممکن است نشانگان جسمانی مانند: کمی نفس، ضعف، افزایش ضربان قلب، لرزش و تعریق را موجب شود. افکار اضطراب آور مانند “هیچ کس از من خوشش نمیاد” نیز شایع است و موارد زیر با این نوع از اضطراب همراه است:

عذرخواهی کردن خیلی زیاد

گرفتن مکرر اطمینان از دیگران

صرف وقت زیاد برای حضور در موقعیت های اجتماعی

دوری از ورود به موقعیت های اجتماعی

ترک ناگهانی موقعیت

این افراد غالبا از اجتماعی بودن لذت می برند و مایل به ایجاد دوستی ها و شرکت در فعالیتهای گروهی اند، اما اضطراب مانع از آن می شود و آنها به نظر منزوی و خجالتی هستند، گویا علاقه ای به فعالیتهای اجتماعی ندارند.

افراد با اضطراب اجتماعی انرژی زیادی صرف اجتناب از آنچه که اضطراب را برمی انگیزاند، می کنند. برخی از آنچه می کنند عبارت است از:

مصرف الکل تا از عهده موقعیت های اجتماعی برآیند

عذر و بهانه برای ترک موقعیت، مانند رفتن به رختخواب برای خوابیدن

گفتگو را به سمت طرف مقابل  متمرکز کردن

مشارکت نکردن یا حداقل مشارکت در گفتگو

منحرف سازی خود با رؤیاپردازی یا ترک موقعیت به طور ذهنی

خود- مراقبتی به عنوان یک راه حل

رویکردهای خود- یاری برای اضطراب اجتماعی وجود دارد. پژوهشی درباره اینکه چگونه رفتارهای رَندوم مهربانی کردن، بر اضطراب اجتماعی اثر می گذارد، انجام شده است. این پژوهش نشان داد، افرادی که به طور رَندوم به دیگران مهربانی می کنند، سطح اضطراب آنان کاهش یافته است. مهربانی نتیجه مثبتی را بوجود می آورد. بدین ترتیب که پاسخ های مثبت دیگران، نشانه های اضطراب اجتماعی را کاهش می دهد و لذا احتمال قاطی شدن دوبارهِ اجتماعی را افزایش می دهد.

برخی تمرین های خود- مراقبتی برای اضطراب اجتماعی عبارتند از:

پیوستن به گروه حمایتی

وقت گذاشتن برای ورزشی به شیوه ای که لذت می برید

محدود کردن مصرف الکل و کافئین

خواب کافی در شب

تمرینهای تنفسی، یوگا و تن آرامی

داوطلب شدن

ثبت نام در فعالیتی بیرون از حوزه راحتی تان

اضطراب اجتماعی طولانی مدت موجب مسائل سلامت روان چون احساس تنهایی و افسردگی می شود. با درمان درست، افراد به میزان زیادی می توانند اضطراب اجتماعی را کاهش دهند. درمان به افراد اعتماد به نفس بیشتری در موقعیت های اجتماعی میدهد و کمک می کند کیفیت زندگی شان افزایش یابد.